Perkahwinan mereka memang tipikal. Ikut pilihan

keluarga. Bezanya,dua-dua rela. Tak ada istilah

kahwin paksa. Tak ada istilah suka atau benci.Mereka

dijodohkan atas dasar keluarga.

Masing-masing tak punya pasangan. Bila suruh kahwin,

mereka kahwin je.Tak ada drama kau benci aku, aku

benci kau. Tak ada drama air mata.Apatah lagi drama

‘kalau kau tak ikut cakap papa, kau takkan dapat

harta papa satu sen pun.’

Tak ada. Semua tu tak ada. Bukan perkahwinan

tipikal kahwin paksa. Tapi,perkahwinan tipikal atas

dasar keluarga.

Tapi...... Panjang tapi dia. Mata tepat memandang si

lelaki yang sudah seminggu bergelar suami dia. Peluk

tubuh. Muka tanpa emosi. Mereka saling

berpandangan. Tapi, lelaki ni tipikal lelaki.

You know what I mean. Perasan bagus. Ego.Perasan kacak. Perasan dia

betul. Tipikal lelaki acah good-good.

“You tahu, you tipikal lelaki acah bagus?”

“You tahu, you perempuan tak normal?”

Soalan berbalas soalan. Bibir kelu sesaat. Macam...buku bertemuruas je

ni.Macam, tak nampak jalan bahagia je dalam perkahwinan mereka.

Tapi,normallah kut. Baru kenal, kan?

“Dah tahu I tak normal, kenapa you kahwin dengan I? Bodoh tu pilihan,kan?”

Boleh tahan! Bibir Ku Zayn naik senget.

“Same here. Kalau dah tahu I perasan bagus, kenapa still menikah?Bodoh tu

pilihan, kan?”

Seminggu berkahwin. Mereka dah membodohkan diri masing-masing.Agak-agak kalau sebulan? Apa yang jadi? Kalau setahun? Dan

kalau selama-lamanya?